อุตตรกุรุปัญหา ที่ 11

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดี มีพระราชโองการตรัสว่า ภนฺเต นาคเสน
ข้าแต่พระนาคเสนผู้เจริญ บุคคลไปสู่ชั้นฟ้าพรหมโลก และไปสู่อุตตรกุรุทวีปและทวีปอันอื่น
้ด้วยกายทั้งเป็นนั้น มีอยู่บ้างหรือว่าหามิได้
พระนาคเสนจึงวิสัชนาแก้ไขว่า มหาราช ดูกรมหาบพิตร มีอยู่ บุคคลไปสู่พรหมโลก
ทั้งเป็น ไปสู่อุตตรกุรุทวีปไปสู่ทวีปอันอื่นทั้งเป็น ขอถวายพระพร
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นประชากรตรัสว่า ไปอย่างไรได้ นะพระผู้เป็นเจ้า จงว่าให้โยม
เห็นด้วยก่อน
พระนาคเสนจึงถวายพระพรว่า มหาราช ดูกรมหาบพิตรพระราชสมภาร เปรียบปาน
ดุจหนึ่งว่าบุคคลโจนขึ้นไปจากแผ่นดินได้คืบหนึ่งก็ดี ศอกหนึ่งก็ดี อย่างนี้มหาบพิตรรู้บ้างหรือ
ประการใดเล่า
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นกษัตริย์ตรัสว่า ภนฺเต ข้าแต่พระนาคเสนผู้เจริญ โยมรู้อยู่ โยมนี้
เล่าว่าข้างการโดด โยมโดดได้ 8 ศอก พระเจ้ามิลินท์บอกดังนี้
พระนาคเสนจึงมีเถรวาจาว่า บพิตรโดดอย่างไรได้ 8 ศอก
พระเจ้ากรุงมิลินท์จึงบอกว่า โยมตั้งจิตตุบาทคิดว่า อาตมาจะโจนไปให้ถึงนั้น กายโยม
ก็เบาพร้อมด้วยจิตตุบาทโจนไปถึงที่สังเกตนั้นได้ นะพระผู้เป็นเจ้า
พระนาคเสนจึงพระพรว่า ฉันใดก็ดี ภิกษุอรหันต์อันมีฤทธิ์ จิตเป็นวสีชำนาญใน
ฌานที่จะอธิษฐานและเข้าฌานออกจาฌานนั้น คิดว่าจะเหาะไปให้ถึงที่นั้น กายท่านก็เบา
พร้อมเข้ากับจิตคิดเหาะไปโดยเวหาด้วยจิตจำเริญภาวนานั้น เหมือนกันกับบพิตรอันจำเริญ
ตั้งจิตว่าจะไปสู่นั้นแล้วโดดไปนั้น ขอถวายพระพร
พระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นประชากรมีพระราชโองการตรัสว่า กลฺโลสิ พระผู้เป็นเจ้าวิสัชนานี้
สมควรแล้ว
อุตตรกุรุปัญหา คำรบ 11 จบเท่านี้

ทีฆอัฏฐิกปัญหา ที่ 12

สมเด็จพระเจ้ากรุงมิลินท์ปิ่นธรณี มีพระราชโองการตรัสว่า ภนฺเต นาคเสน
ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้านาคเสนผู้เจริญ คำกล่าวว่ากระดูกยาวร้อยโยชน์ แต่ต้นไม้นี้ยาวได้ร้อยโยชน์
มีอยู่ โยมจะถามพระผู้เป็นเจ้า กระดูกยาวร้อยโยชน์มีอยู่ที่ไหน พระผู้เป็นเจ้าจงวิสัชนาไปก่อน
พระนาคเสนถวายพระพรว่า มหาราช ดูกรบพิตรพระราชสมภาร มหาบพิตรทรง
รำพึงการสำคัญอย่างไร นี่แน่อาตมาจะถวายพระพรให้ทราบ เหมือนปลาในมหาสมุทรนั้น
ปญฺจโยชนสติกา ตัวยาว 500 โยชน์นั้น กระดูกจะยาวไม่ได้ร้อยโยชน์หรือประการใด บพิตร
จงเข้าพระทัยด้วยประการฉะนี้
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดี มีพระทัยสิ้นสงสัยโสมนัสตรัสว่า กลฺโลสิ สธุสะ
พระผู้เป็นเจ้ากล่าวนี้สมควรแล้ว
ทีฆอัฏฐิกปัญหา คำรบ 12 จบเท่านี้

อัสสาสปัสสาสปัญหา ที่ 11

สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ภูมินทราธิบดี มีพระราชโองการตรัสว่า ภนฺเต นาคเสน
ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้าพระนาคเสนผู้จำเริญ พระผู้เป็นเจ้ากล่าวว่า พระผู้เป็นเจ้าอาจจะยังอัสสาสะ
ปัสสาสะให้ดับนี้จะได้หรือไม่ได้
พระนาคเสนจึงวิสัชนาแก้ไขว่า ได้ ขอถวายพระพร
สมเด็จพระเจ้ามิลินท์ปิ่นประชาชาวสาคลนคร มีพระราชโองการถามว่า พระผู้เป็น
เจ้าจะยังอัสสาสะปัสสาสะให้ดับนั้นอย่างไร
พระนาคเสนจึงวิสัชนาแก้ไขว่า มหาราช ดูกรบพิตรพระราชสมภาร กึ มญฺญสิ
พระองค์รำพึงการสำคัญอย่างไร อนึ่ง บุคคลที่นอนหลับไปแล้วกรนนี้ บุคคลนอนกรนนั้น
พระราชสมภารได้ฟังบ้างหรือหามิได้ ขอถวายพระพร
สมเด็จรพระเจ้ามิลินท์ปิ่นประชากรมีพระราชโองการตรัสว่า โยมได้ยินอยู่ นะพระ
ผู้เป็นเจ้า
พระนาคเสนจึงถามไปเล่าว่า มหาราช ดูกรมหาบพิตรพระราชสมภาร เสียงคนเมื่อ